Srbi
Ljudi Srbije su najbolji brand Srbije !
Srbi su narod Balkana nastao mešanjem najdrevnijih predaka Srba, Slaveno-Arijevaca, Ilira, Vlaha i verovatno Dačana i Tračana. Srbi Dačani su nastali iz kultura Lepenskog Vira, Starčeva i Vinče – Raške. Iz Vinčanske civilizacije su raseljavanjem stanovništva nastale Tripoljska kultura i Kukuteni kultura. Iz Tripoljske kulture su nastali Malorusi, Velikorusi i Anti – graničari. Iz Kukuteni kulture su nastali Dačani i Geti, koji su stariji od Anta.
Odrednica Srbin označava brata, saplemenika ili rođaka i po mnogim izvorima i svedočanstvima bi mogla biti mnogo starija od arijanskog ili slovenskog određenja. Od najranijih dana su slovenska rasa i predhrišćanska stara rodna vera istorijski izuzetno značajni, a posebno Srbi ili Servi koji su dugim procesom primanja hrišćanstva skoro sasvim izmenili svoj dotadašnji način života, duhovna predhrišćanska verovanja, mitološke navike i običaje.
Stari Srbi – kasnije Sloveni – su starosedelačka evropska grana velike skitske rase koja je oduvek govorila jednim prvobitnim, sveopštim i jedinstvenim jezikom celokupne rase. Sloveni su iz Stare Germanije došli u Ilirikum u staništa njihovih drevnih plemenskih srodnika Srba i pomešali se sa njihovim preostacima, čime nije osporena istovetnost reči Sloven. Posebno ime Srba je na latinskom Venetae, njihovi zapadni susedi ih zovu Wenden, a o njihovoj postojbini jasno svedoče brojni nazivi nekih srpskih plemena, toponimi i očuvana mitologija. Ostaci starih Srba se danas nalaze na granici između Saksa i Pruske u Lužici, poznati pod nazivom Lužički Srbi, što je deminutiv od reči lug. Ime po kome se oni samostalno nazivaju je bilo Serbi ili Sirbi.
Prva pojava srpskog imena u pisanim izvorima javlja se u staroindijskom epu RG VEDA /3000-1500 pre n.e./gde se u njenoj osmoj himni pominje izvesni Srbinda. Aleksandar Mitić. Najstariji dokumentovan podatak o srpskom imenu nalazimo najkasnije 69. ili 75. g. naše ere, u poznatoj knjizi Plinija Cecilija Drugog “Poznavanje prirode”. U tom delu Plinii Caecilii Secundi Historia naturalis, VI, c. 7, § 19/ Leipzig, 1875/, nailazimo na srpsko ime u latinizovanom obliku – Serbi. On doslovno kaže: “A Cimmerio accolunt Maeotici, Vali, Serbi, Zingi, Psesii” (Pored Kimerana stanuju Meotici, Vali, Srbi, Zingi, Psesi). Franački istoričar Fredegar prvi put pominje Sorbe 631. godine kao dobro-utemeljeno stanovništvo duž reke Zale. 805. Grčki pisci 6. i 7. veke Sklavene određuju kao Sklavenoi/Sklabenoi. Kraći oblik, Sklavoi prvi put pominje Agathias u Konstantinopolju oko 580. godine. 805. godine Karlo Veliki – Charles the Great /Charlemange/, najveći franački vladar, stvara Limes Sorabicus – utvrđenu granicu između svog kraljevstva i Slovena koja se protezala zapadno od Linca duž toka Dunava do Regensburga, kroz područje Forhajma do Bamberga, severno od Erfurta do Magdeburga i Braunšvajga /Brunswick/ i do Bardovika na reci Elbi. Tri godine kasnije je ova granice proširena od jugoistoka Hamburga na Elbi približno do Kila – Kiel.
Originalne drevne teritorije ovih Venetae, Wenden, Sirbi ili Slovena su bile vrlo prostrane i obuhvatale područja središnjeg Balkanskog poluostrva do Baltika, severne i južne obale Crnog mora i područja duž Sarmatske Besarabije, Karpata i Podunavlja. Švajcarski istoričar A. Pikte : Može se sa sigurnošću tvrditi da je postojao jedan narod između Indije i krajnje granice Evrope koji se sastojao od Soraba, Serba i Rašana, čije je zajedničko ime bilo Srbi. Takozvani Iliri su sebe nazivali Venedima, što je bilo dobro poznato i Herodotu i Rimljanima, sa kojima Sloveni nikada nisu bili saveznici zbog rimske varvarske politike koja je tokom vremena vidljiva, posebno kod brojnih varvarskih etničkih grupa – većinom germanskih.
Srednjevekovni Serbi nisu samo etničko ime, već titula, naziv za kastu i ime za rasu. Sloveni su u početku bili slovenski narodi kao deo pravoslavnog carstva Vizantije, tj. Srbi, Bugari i deo Rusa oko Crnog mora su oni koji su poštovali hrišćanske zakone i knjige – pravoverje. Poznato je da su u vreme Svetog Save, Srbi, Bugari i Rusi govorili istim jezikom – jezikom koji mi danas zovemo staroslovenski. Ime Sloveni koje je potisnulo srpske nazive je mnogo kasnijeg porekla /od 6. veka/, nastalo od izvorne srpske reči slava, što znači ‘slavan-slavan’, ili od maternje reči slovo koja znači ‘slovo ili govor’. Izraz Slaveni ili Sloveni na slovenskom jeziku označava odrednicu ‘slavan‘. ‘Skla-Veni’ je spoj dve različite reči – ‘Scoloti’ i ‘Veneti’. Veni, Anti, Vandali i Veneti čine ceo spektar srpskog imena. Scoloti su istočni Skiti ili hapologrupa R1a, a Veneti pripadaju I2 haplogrupi ili naslednom evropskom muškom potomku.
Sve brojniji naučnici i istraživači se uporno bore protiv lažne istorije Srbije, poput naučnog istraživanja Atlas Linguarum Europae – Mario Alinei, tvrdnjom da su stari Srbi živeli pre više od 7.500 godina na širem području današnje Evrope, na britanskim ostrvima, u prostranstvima Rusiji i dalje, kao i u našim današnjim prostorima Srbije, poštujući svoje prastaroizvorno vedsko pravoslavlje – znanje o ustrojstvu svemira, funkcionisanju života i smrti. Drevni Srbi su imali nesvakidašnju mitologiju i poštovali mnogo božanstava nasleđenih iz vedske kulture – vrhovnog izvora iz koga sve potiče – koncept tri nivoa sveta koji se međusobno prožimaju – raj, zemlju i podzemni svet. U Sloveniji je planina Triglav sa tri planinska vrha najistaknutiji simbol nacije, nazvana u čast srpskog boga Triglava. Srbi poštuju simbol Da Arije i dvoglavog orla koji je i danas na nacionalnom grbu Srbije, predstavljajući četiri pre-rase koje su naseljavale četiri dela prakontinenta, označavajući međusobni kosmički sklad tela, duše, duha i svesti.
“Srbi su kao svoj nacionalni moralni ideal još uvek zadržali svoje ‘istorijsko znanje‘ drevnog arijanskog poštovanja iskrenosti, otvorenosti i velikodušnosti, bez obzira koliko su mnogi od njih daleko u zastupanju ovih vrednosti”. Momčilo Selić. Neki istraživači određuju Srbe i Srbiju kao ‘one of the gateways to the civilized Europe’ – The Guardians of the Gate, Robert George Dalrymple Laffan
Mavro Orbini navodi da se “Sloveni iz Skandinavije, oko 1460. pre Hrista iseljavaju i šire po beskrajnoj Sarmatiji, pojavljujući se pod različitim imenima – Venedi, Sloveni, Anti, Verli (Eruli), Alani (Masageti), Hiri, Skiri, Sirbi, Dake…“, dok na Balkanu među Slovene, koje sam u svom delu jasno identifikuje isključivo kao Srbe, ubraja i Ilire, Tračane, Spore, Rosolane, Rašane. U istom delu Orbini identifikuje Tračane, Skite, Dardance, Vende, Ante i Spore kao Srbe. Drevnost zemljoradničkog domorodačkog naroda Srba na Balkanu, u srednjem Podunavlju i pri-alpskim krajevima se može pratiti do 1. veka pre nove ere. Po Tacitovog Istoriji, u kojoj opisuje njemu savremene vojničke i civilne događaje od 54. do 70. godine nove ere, u rimskim provincijama oformljenim na okupiranoj teritoriji Srba je identifikacijom dokazano desetak staroposedničkih zemljoradničkih srpskih plemena po imenima: Servi, Vendi, Severi, Raci /Raeti/, Sveborumi /Svebi/, Undi /Vndi, Vindicis, Vndique populatio, Vindice, Vindonissae, Vindicem, De Vindix/, Boji /Voji, Boii/, Urbi (Vrbi), Toti /Teti/, i ona plemena koja se označavaju po provincijama /Dalmati, Panoni i drugi/. Srpske provincije u kojima stalno žive jedino pomenuta plemena Srba su Panonija sa Panonskim Alpima, Mezija, Ilirik, Dalmacija, Vendika na Uni, Liburnija, Vendika uz krajnje severno Jadransko primorje, Racija i Norik kao prialpske provincije. Istovremeno Srbi žive u zapadnoj ili panonskoj Sarmatiji /Sarmatae Servi/, kao slobodnoj državi između Dunava i Tise. „Stanovnici Bosne i Srbije vode poreklo od jednog od najstarijih i najrasprostranjenijih naroda – od starih Ilira“. U 6. veku istoričar Prokopije iz Cezareje navodi da ‘plemenima Sklavina i Anta ne vlada jedan čovek, nego od starine žive u demokratiji i zbog toga uvek zajednički vrše poslove, prijatne i neprijatne’.
“Goranci – dobri ljudi sa Šar planine predstavljaju etničku zajednicu specifičnog identiteta čije podneblje se nalazi na razmeđi današnje Srbije, Albanije i Makedonije. Poreklo Goranaca je povezano sa drevnim naseljima na području Šar planine koja su se tokom srednjovekovne srpske države nalazila u središnjem delu. Nakon pada srpskih zemalja pod upravu Osmanlija su Goranci prihvatili islamsku veru, posle dugog vremena odupiranja pritisku i nametima osvajača. Početak procesa islamizacije pravoslavnih Goranaca traje od 16. veka i sprovođen je manjom ili većom jačinom. Ipak, sve do sredine 19. veka je Gora bila pravoslavna. Pored naselja Brod, Goranci naseljavaju 18 drugih naselja na srpskom delu Šar planine. U Albaniji je devet goranskih sela, a u Makedoniji dva. U ovom području danas živi od 7000 do 10.000 Goranaca, a u Srbiji oko 60.000. Svoj jezik nazivaju naški – naši ili goranski dijalekt koji je najbliži srpskom prizrensko-timočkom dijalektu ili starovremenom srpskom jeziku koga odlikuju određene specifičnosti, lokalizmi, turcizmi i arhaizmi. Većina srpskih istoričara se uglavnom slaže sa činjenicom da su Goranci srpskog porekla i da se pominju već u rimskom periodu istorije. Postoje takođe imena i nazivi mesta, toponimi koji nedvosmisleno potvrđuju srpsko poreklo Goranaca, i mnogi smatraju njihov jezik starosrpkim jezikom. Brojni autori ne mogu zanemariti činjenicu da je car Dušan smatrao Gorance svojim najboljim žiteljima i pominjao ih u svojoj osnivačkoj povelji – hrisovulji, a oni su takođe bili pod zaštitom Kralja Petra Prvog. Odmah posle rata na Kosovu 1999. godine su porasli apetiti država za prisvajanje Goranaca svojim etničkim zajednicama. Istoričari iz Federacije Bosne i Hercegovine tvrde da su oni Bošnjaci, iz Rumunije stiže tvrdnja da su Vlasi – Cincari, turski autori tvrde da su Goranci turskog porekla, a Makedonci tvrde da su islamizovani Makedonci, pozivajući se na jezik i običaje, dok Albanci tvrda da su Goranci albanskog porekla. Ima brojnih primera da je Bugarska, koja je takođe priznala nezavisnu državu Kosovo, pokušala na svaki način da brojnim zahtevima kosovskim vlastima odredi Gorance za bugarsku nacionalnu manjinu koja po njihovim statistikama broji oko 15000 stanovnika koji naseljavaju Dragaš, Prizren, Orahovac i Štrpce. Međutim, mora se imati na umu kao seksualni dokaz, lična izjava Goranaca o njihovom poreklu kojom tvrde da su Srbi muslimanske vere”. Eja Kolhida u zlatnoj dolini Peka
Srbi su uglavnom snažne “balkanske genetike“, pravdoljubivi, slobodoljubivi, neustrašivi, maštoviti, kreativni, velikodušni, tvrdoglave inadžije, ali i veoma porodični i izrazito umetnički sposobni, iako nemaju svest o tome. Mnogi za Srbe kažu da su veoma srdačni, ponosni, hrabri, pravdoljubivi, vedri i lakoverni, otvoreni, prostodušni, strastveni, preduzimljivi, velikodušni, brižni i izuzetno gostoprimljivi. Ukoliko niste prethodno rezervisali smeštaj, toplo preporučujemo da pitate svoje domaćine za savet i preporuku o Vašem sledećem mogućem i željenom smeštaju, jer će uvek rado pomoći.
Uzastopno stradanje pod stranim osvajačima dovelo je do neustrašivosti i plemenitosti naroda i doprinelo velikoj moralnoj energiji i dragocenim intelektualnim sposobnostima Srba. Srbi su formirali svoju tradiciju u borbama za političku nezavisnost i kulturnu samosvojnost, razvivši svojevrsni epski narcizam kao vrstu iluzije da je moguće odupreti se svakoj sili, bez obzira na njenu snagu. Srbi su emotivni i često dostojanstveno govore o svojoj istoriji i očekivanjima. Najverovatnije zahvaljujući naslednoj genetici, Srbi su veoma istrajni, uporni, izdržljivi, predusretljivi, energični i pozitivni. Rade na razvoju svoje voljene Srbije i raduju se budućnosti, svesni problema sa kojima se zemlja suočava /raspad Jugoslavije, ratovi na Balkanu i mnogo godina izolacije je uništilo jaku privredu nekadašnje Jugoslavije/.
Ljudi u Srbiji /pogotovo mlade generacije/ znaju odlično ili bar prilično dobro engleski jezik, što olakšava komunikaciju sa gostima iz inostranstva. Turisti, posebno Amerikanci, nisu još uvek česti gosti u Srbiji, ali je stanovništvo uvek oduševljeno interesovanjem posetilaca za srpsku kulturu i istoriju.
Rukovanje sa predstavljanjem je u Srbiji uobičajeni način pozdravljanja. Rukovanje je oblik poštovanja i od najdrevnijih vremena potvrđuje da onaj koji pruža ruku da se rukuje – nije naoružan. Smatra se čak nepristojnim međusobno upoznavanje bez rukovanja. Drugi karakterističan srpski pozdrav su tri prsta desne ruke podignuta ka nebu. Ovaj način pozdrava javlja se za vreme Prvog i Drugog srpskog ustanka, gde tri prsta simbolično predstavljaju krst, što je ujedno i pozdrav Svetom Trojstvu. Kada se krstimo, koristimo upravo ta tri prsta, palac, kažiprst i srednji prst koji spojeni predstavljaju Jedinstvo Trojstva.
Kada se osobe u Srbiji bolje poznaju, pri susretu se tri puta poljube u obraz – desno, levo, desno. To je u skladu je sa pravoslavnim običajima u Srbiji i predstavlja opšti način pozdravljanja bliskih osoba i ima posebno značenje, jer se Srbi ljube u ime života, smrti i u ime časti. Prvi poljubac – u ime života proslavlja vrednosti života, da se živi životom dostojnog časnog čoveka. Drugi poljubac – u ime smrti, posvećuje se sa dužnim poštovanjem najbližim pokojnicima, kao i našim slavim predcima. Treći poljubac – u ime časti – u hrišćanskom duhu poručuje da se živi u časti hrišćanskih vrlina.
Habsburgovci i Engleska su se odužili Srbima otimanjem srpskih teritorija koje su izlazile na more, kao što je Arbanija – današnja južna Albanija, stvorivši od srpske istorije veštačku naciju Turaka – Albanaca na području srpskog starosedelačkog stanovništva. Pismo crnogorskog vladike Petra I Petrovića Njegoša britanskim diplomatama najbolje odražava Evropljanje koji su kroz NATO akcije krajem 20. veka preuzeli osmanski model osvajanja Balkana. Njegoš je optužio evropsku politiku za neprijatelja pravoslavnog bića, čiji je mač ‘mrtva turska ruka koja ga drži pod našim grlom’. Nagrada je iskrivljavanje srpske istorije, istorije Poljaka i Slovena, od kojih su Nemačka i Austrija prisvojile primat u Evropi, iako njihove države nisu postojale u vreme Šarlemana.
Uzastopno stradanje pod stranim osvajačima doprinelo je neustrašivosti i izdržljivosti, ali i plemenitosti Srba, i doprinelo velikoj moralnoj energiji i dragocenim intelektualnim sposobnostima. Srbi su formirali svoju tradiciju u borbama za političku nezavisnost i kulturnu samosvojnost, razvivši svojevrsni epski narcizam kao vrstu iluzije da je moguće odupreti se svakoj sili, bez obzira na njenu snagu. Sretenjski ustav, usvojen 15. februara 1835. godine je određivao da svaki rob koji stupi na tlo Srbije, od tog trenutka postaje slobodan i dostojanstven čovek. Srbi su emotivni i često dostojanstveno govore o svojoj istoriji i očekivanjima u budućnosti. Najverovatnije zahvaljujući svojoj naslednoj genetici, Srbi su veoma istrajni, izdržljivi, energični i pozitivni. Srbi rade na razvoju svoje voljene Srbije i raduju se budućnosti, svesni problema sa kojima se zemlja suočava /raspad Jugoslavije, ratovi na Balkanu i 15 godina izolacije je uništilo jaku privredu nekadašnje Jugoslavije/.
Južni Sloveni (ili Jugosloveni) su jedna od pet glavnih etničkih grupa na Balkanskom poluostrvu, koju čine Srbi, Hrvati i Slovenci. Iako je pokret političkog ujedinjenja ovih naroda započeo početkom 19. veka, južni Sloveni su istorijski bili podeljeni i pod upravom različitih sila, kao što su Turska, Italija, Austrija, Mađarska i Bugarska.
U Srbiji, po popisu iz 2006. godine živi 9797000 stanovnika, koje čine većinski Srbi, te ostale nacionale zajednice – Albanci, Mađari, Slovaci, Rusini, Rumuni, Hrvati, Crnogorci, Bugari i Makedonci i drugi. Vojvodina je jedna od etnički najraznovrsnijih teritorija u Evropi, sa više od 25 različitih nacionalnih zajednica. Prema poslednjem popisu iz 2002. godine, pokrajina Vojvodina ima oko 2 miliona stanovnika, od kojih su 65% Srbi, 14,3% Mađari, 2,79% Slovaci, 2,78 Hrvati, neopredeljeni 2,71%, Jugosloveni 2,45%, Crnogorci 1,75%, Rumuni 1,50%, Romi 1,43%, Bunevci 0,97%, Rusini 0,77%, Makedonci 0,58%, regionalno opredeljeni 0,50%, Ukrajinci 0,23% i druge nacionalne zajednice – Albanci, Slovenci, Nemci, Poljaci, Kinezi ….
Po Ustavu Srbije, zvanični jezik u Srbiji je srpski, dok su u Vojvodini sledeći jezici takođe zvanični – rumunski, rusinski, mađarski, slovački i hrvatski, a na Kosovu i Metohiji su srpski i albanski zvanični službeni jezici.
Jezik koji Srbi govore se naučno najčešće naziva srpsko-hrvatskim jezikom. Ovaj jezik koriste Srbi i Hrvati, kao i slovenski Muslimani u Bosni i Hercegovini i području Sandžaka – regiona srednjovekovne Raške, koji danas određuje granično područje između Srbije i Crne Gore. U prošlosti su takođe postojali narodi koji su koristili isti jezik, ali nisu bili ni Srbi, niti Hrvati. Hrvati ovaj jezik zovu hrvatski, a Srbi srpski. Ćirilica je zvanično pismo u Srbiji, ali se uporedo koristi i latinica. Srpsko ćirilično pravilo Vuka Stefanovića Karadžića glasi : “Piši kao što govoriš, čitaj kako je napisano” Vuk Stefanović Karadžic. Zbog istorijskih razloga, srpski, koji je nekada bio deo srpsko-hrvatskog ujedinjenja je doneo upotrebu latinice. Ćirilično pismo, poznato i kao srpska azbuka, po starom nazivu slova kojima počinje je pismo koje koriste neki istočni i južnoslovenski jezici – beloruski, bugarski, makedonski, ruski, rusinski, srpski i ukrajinski, kao i mnogi drugi jezici nekadašnjeg Sovjetskog Saveza, Azije i Istočne Evrope.
Nikola Tesla, rođen 10. jula 1856. ‘Gotovo da ne postoji nacija koja je više propatila od Srba. Od vremena slave i vrhovne vlasti, kada je srpskoj upravi pripadao skoro ceo severni deo Balkanskog poluostrva – Helma, kao i veliki deo koji danas čini Austriju, srpski narod je propatio u ropstvu u naletima brojnih osvajača iz Azije, posle Bitke na Kosovu Polju, 1389. godine. Evropa nikada neće moći da oduži veličanstvenu uslugu koju duguje Srbima za usporavanje varvarskih osvajanja, žrtvujući svoju slobodu.’
Želeo sam da osvetlim celu Zemlju. Postoji dovoljno elektriciteta da postane drugo Sunce. Svetlost bi se pojavila oko ekvatora, kao prsten oko Saturna.
Čovečanstvo nije spremno za veliko i dobro. U Kolorado Springsu sam napojio Zemlju elektricitetom. Isto tako je možemo napojiti i drugim energijama, kao što je pozitivna mentalna energija. One su u muzici Baha ili Mocarta ili stihovima velikih pesnika. U Zemljinoj unutrašnjosti postoje energije radosti, mira i ljubavi. Njihovi izrazi su cvet koji raste iz Zemlje, hrana koju dobijamo iz nje i sve ono što čini čovekovu domovinu. Proveo sam godine tražeći način na koji bi ta energija mogla uticati na ljude. Lepota i miris ruža mogu se koristiti kao lek, a sunčevi zraci kao hrana. Život ima beskonačan broj oblika, a dužnost naučnika je da ih pronalaze u svakom obliku materije. Tri stvari su ključne u tome. Sve što ja činim je traganje za njima. Znam da ih neću naći, ali neću ni odustati od njih.
Treba činiti dobro do iznemoglosti, treba užasnuti svemir dobrotom onako kako smo mi užasnuti količinom zla na svetu. Treba činiti dobro do granice gluposti. I preko nje. I kada nema nikakvog razloga, treba činiti dobro. Treba namerno, svaki dan, nekom stopliti dušu. Treba zbuniti svemir. Treba činiti dobro i kada se dobro dobrim ne vraća. Treba, uprkos svemu. Treba, jer je to jedino i jer ništa nema smisla. I jer je jedini udar na besmisao – to dobro. Treba činiti dobro i kada pomislimo da ni činjenje dobra nema smisla. Samo besmisleno dobro mi miriše na neki smisao. Savršeno, čisto dobro, bez ikakvog smisla….” Nikola Tesla
