Rumuni

…. ‘Sada počinjemo da shvatamo da je priča o poreklu tame varvarskog domena iz svetla Rima potpuno lažna. Arheološka otkrića su osvetlila drevne tekstove koji su sačuvani, što je dovelo do novih tumačenja prošlosti. Rim je koristio vojsku za uništavanje kultura koje su ga okruživale i plaćao svoje vojnike ogromnim otetim bogatstvom. Rim je ‘romanizovao’ ove osvojene zajednice, o čemu su sačuvali najmanje moguće podataka. Istina je da je većina onoga što smatramo ‘rimskom civilizacijom’ bilo opljačkano od varvarskog sveta. Rimljani su osvajali pomoću mača, oklopa, pancira i artiljerije što su oduzeli od žitelja sa kojima su se borili’…… Terry Jones’ Barbarians: An Alternative Roman History

Područja Vlaške i Moldavije su istorijske serbske zemlje i najstarija civilizacija protoevropljana – starosedelaca sa genetskom haplogrupom koju naučnici zovu Majkom Stare Evrope, kolevkom Lepenskog Vira, Vinče, Starčeva, Tripolja. U antičko doba su tračanska – starosrpska plemena dominirala severnom polovinom Balkanskog poluostrva i područjem današnje Rumunije. Starosrpska-slovenska plemena koja su govorila ‘tračanski’ jezik i naseljavala istočnu polovinu Balkanskog poluostrva, donji tok Dunava i Transilvaniju, se u grčkim i rimskim izvorima nazivaju različitim imenima. Pravi Tračani koji su rano došli u kontakt sa grčkom kulturom, naseljavali su područje koje se na severu graničilo sa planinom Balkan – Starom Planinom i na zapadu Makedonijom, dok je pleme Geta živelo u području severno od planine Balkan, do krajnjih delova donjeg toka Dunava. Dačani Transilvanije, kao poslednje pleme koje je govorilo trački jezik i došlo u dodir sa grčko-rimskim svetom, takođe se u grčkim izvorima naziva plemenom Geta, a rimski istoričari, oslanjajući se na grčke izvore često i proizvoljno prevode ime Geta kao Dačane, čak i onda kada, kako se događalo, govore o originalnim Getima. Stoga moramo biti veoma pažljivi ako-kada raspolažemo nedovoljnim izvorima koji pominju Dačane u vezi ratova koje su u 2. i 1. veku pre nove ere Rimljani vodili na severnim granicama Makedonije protiv raznih tračkih, getskih i keltskih plemena. Međutim, dobro je poznato da je car Trajan, u osvajačkim ratovima Dakije odneo čak 165 tona zlata i 330 tone srebra, kao i veliki broj robova.

Autor: Isfan Marius

Teritorija koju danas zauzima Rumunija je u 6. veku pre nove ere bila naseljena plemenima Dačana i Geta – proto Srba. Persijski car Darije Veliki je 513. godine pre nove ere u svom pohodu na Skite, porazio plemenski savez Geta. Posle više of pet stotina godina je pleme Getea koje su Rimljani nazivali i Daki-Dačani, tokom ratova od 101. do 106. godine, u dva naleta porazila Rimska imperija pod vođstvom imperatora Trajana, te je srce njihovog kraljevstva pretvoreno u rimsku pokrajinu Dakiju. “Bessi, kao i plemena Getae, Dačana i Anta su bila urođenički slovenski stanovnici Dunavskog bazena, a Srbi su bili jedan od njihovih velikih delova, poznati pod ovim imenom tokom dugog vremena.” GENS VLACHORUM IN HISTORIA SERBORUMQUE SLAVORUM (Vlachs in the History of the Serbs and Slavs)

Prvi podaci o drevnim Dačanima potiču od Herodota koji ih pominje u vezi napada persijskog kralja Darijusa na Skite, jer je pleme Geti, izuzetnih ratničkih sposobnosti i bogatstva i jedini narod među tračkim plemenima koji se nije predao u borbama protiv vojske cara Darijusa. Kasnije ima nešto više pomena o Dačanima, iako oni počinju da pobuđuju pažnju drevnih istraživača u 1. veku pre n.e. Tada je većina getskih plemena bila ujedinjena pod vlašću kralja Burebiste koji je učestvovao u građanskom ratu u Rimu između Cezara i Pompeja. Burebista je bio najuspešniji trački vladar Geto-Dakije od 82. do 61. p.n.e. i 45-44 p.n.e. koji je ujedinio sve provincije i područja u svoju getsku državu koja je takođe obuhvatala i Rim. Država kralja Burebiste je bila super civilizacija na području današnje Hunedoare i planina Oraste. ‘Geti nisu bili samo graditelji tvrđava, već su uspešno gradili gradove i naselja, posedovanjem prestižnog znanja sistema vodovodnih instalacija kojima je u naselja dopremana čista voda. Pored toga, gradili su  puteve i terase od vulkanskih stena andezita, vadili dragocene metale kojima su ukrašavali svoje građevine, izrađivali oružje i oblačili se po najprofinjenijoj modi. Ova država je podeljena na četiri, te kasnije 5 malih kraljevstava posle ubistva kralja Burebiste oko 44. godine pre nove ere, otprilike u slično vreme smrti Julija Cezara. Krajem 1. veka nove ere je ovo područje potpalo pod državu kralja Decebela. Poslednje dačko kraljevstvo je osvojeno tokom dva krvava rata sa Rimljanima, 101–102 i 105–106 n.e., posle kojih je osnovana rimska provincija Dakija, period koji je označio kraj gvozdenog doba i početak klasičnog perioda starog veka. Neki istraživali veruju da je ovo događaj ostvario kraj rimskog saveza sa kraljem Burebistom i Geto-Dačanima. Bista kralja Burebiste je otkrivena 1855. godine u Trajanovom Forumu i trenutno se čuva u Muzeju Hermitage u Petrogradu, u Rusiji’. Ancient România

Preci Rumuna su osnovali posebnu kraljevinu Dakiju, koja je tokom vladavine Kralja Decebela, od 87. do 106. godine, bila veoma bogata i razvijena država. Rimsko osvajanje i proces romanizacije stanovništva se odvijao na obe obale Dunava. Ratovi Geta i Kapra na Balkanu u periodu od 238. do 269. godine, od početka vojne anarhije do Bitke u Naisu – današnjem Nišu, primorali su Rimsko carstvo da osnuje novu rimsku pokrajinu Dakiju, južno od Dunava, u okviru nekadašnje rimske provincije Gornje Mezije. 271. ili 275. godine je rimska vojska i uprava napustila Dakiju koju su osvojili Goti, koji su živeli sa lokalnim stanovništvom do 4. veka, kada su ovo područje naselili nomadsko pleme Huna. Većina stanovništva koje su činili rimski kolonisti i romanizovani Dačani je ostala u ovim područjima i zadržala bliske odnose sa Rimljanima na području Donjeg Dunava. Ovi odnosi su prilično bili dobri, o čemu svedoče brojni arheološki nalazi u Transilvaniji – Alba-Iulia, Bratei, Oltenija, Vlaška – Sucidava, Romula, Câmpulung-Muscel i čak u Moldaviji, kao i brojni nalazi kovanog novca na čitavoj teritoriji današnje Rumunije. Proces romanizacije se proširio severno od Dunava posle 3. veka uglavnom zahvaljujući širenju hrišćanske vere iz gradova i naselja na desnoj obali srednjeg i donjeg toka Dunava. Neki rimski imperatori, a kasnije i vizantijski su osvajali područja severno od Dunava, uspevajući tokom vladavine careva Konstantina Velikog (307 – 337), Valensa (364 – 378) i Justinijana (527 – 565) da delimično obnove rimsku upravu nad nekadašnjim dačkim područjima. Gepidi i Avari su vladali Transilvanijom do 8. veka, posle čega su Bugari pripojili teritoriju današnje Rumunije svom carstvu, čija vladavina je trajala do 1018. godine. Transilvanija je bila deo Mađarske kraljevine od 10 – 11. veka do 16. veka, kada je osnovana nezavisna Kneževina Transilvanija. Pečenjezi, Kumani i Užgi se na teritoriji Rumunije takođe pominju u istorijskim dokumentima, do nastanka rumunskih kneževina Vlaške, koju je osnovao srpski knez Basarab I i Moldavije, koju je osnovao knez Dragoš, tokom 13. i 14. veka.

Tragove Srba na teritoriji današnje Rumunije treba tražiti već od 6. veka, kada deo Slovena napušta pradomovinu i silazi u Panonsku niziju. Još pre dolaska Avara, samostalno ili sa Hunima i Gepidima, Sloveni naseljavaju severne i istočne delove današnje Rumunije i sve masovnije dolaze u Banat, Krišanu i Erdelj. Početkom 7. veka je najveći deo Slovena prešao sa pomenutih područja na Balkansko poluostrvo, ali je izvesni deo ostao u ovim krajevima. O prisustvu Srba u ovim istorijskim provincijama današnje Rumunije još u ranom srednjem veku svedoče najraniji izvori rumunske istoriografije i mnogobrojni toponimi. Današnji stanovnici Rumunije – Vlaške, Erdelja /Transilvanije/ i Moldavije /one u sastavu Rumunije i samostalne/ su poreklom Srbi, koji su asimilacijom pretvoreni u Rumune i Moldavljane. Period asimilacije Srba rumunski istoričari najčešće nazivaju “Slovenski period rumunske istorije” ili “srpski period rumunske istorije”.

Milan Oljača: “Srednjovekovno naseljavanje Banata (tada u sastavu Ugarske ) otpočelo je već nakon poraza u Maričkoj bici 1371. godine. Istoričar Dušan J. Popović navodi da je Srba bilo u Banatu i prilikom dolaska Mađara u Panonsku niziju 895. godine, o čemu piše i Mile Tomić koji navodi oko 70 srbskih naselja, od kojih je Bazjaš najstarije srbsko klisursko naselje, osnovano oko 1200. godine. Među prvim srednjevekovnim vlastelinima koji su dobili u svojinu posede u Banatu bio je Dmitar Mrnjavčević, “velmožni i poštovani sin kralja Vukašina”, brat Marka Kraljevića. On je dobio posede u Vilagoškom vlastelinstvu i zvanje Velikog župana Zarandanske županije. Posle njega i despot Stefan Lazarević, a posle njega i Vuk Branković. Na tim posedima su naseljeni Srbi iz Južne i Istočne Srbije”.

Saradnja Vlaškog i Moldavskog plemstva sa Nemanjićima, a posebno orođavanja sa srpskom dinastijom Branković – Mladenović, učvrstila su međusobnu crkvenu povezanost. Srpski karakter Rumunije i Moldavije – Besarabije se ogledao u srpskom – crkvenoslovenskom jeziku, korišćenju ćirilice, vlasti srpskih kneževa i kraljeva, ali i u posebnom identitetu. Bogdan Prvi /1307-1365/ je bio prvi suvereni vojvoda Moldavije originalnog srpskog porekla koji je u Ugarsku doveo veliku grupu Srba /Vlaha/. Njegov čukun unuk Aleksandar je 1432. godine sahranjen u manastiru Bistrici. Osiromašena ruska plemićka porodica Rahmanjinov je bila u direktnom krvnom srodstvu sa Stefanom Velikim koji je bio Bogdanov potomak. Jovan Branković Mladenović – 1462-1502, despot Srbije, vladao 1493-1502., tj poslednji srpski despot iz porodice Branković, delio je titulu despota u periodu od 1493-1496. godine sa rođenim bratom Đorđem, 1461-1516, despotom Srbije, vladao 1486-1496, koji se potom zamonašio – 1496. godine kao monah Maksim i postao mitropolit Beograda, a već 1503. godine se odselio u Vlašku. U 16. veku je Moldavijom i Erdeljem /Transilvanijom/ vladala srpska dinastija Brankovića. Vlasi i Moldavci današnje Rumunije su koristili srpskoslovenski jezik i ćirilicu od 13. do 19. veka. Pravoslavne crkve na području Banata, Vlaške i Transilavnije su od 1691. do 1864. godine bile pod direktnim okriljem Srpska crkve, odnosno pod nadležnošću Karlovačke mitropolije. SPC – Serbska pravoslavna crkva koju su predstavljale Karlovačka Patrijaršija, autokefalna crkva /1848-1920/ i Beogradska mitropolija, autokefalna crkva /1879-1920/, prihvatile su 1885. godine jurisdikciju tzv. Rumunske pravoslavne crkve, davanjem autonomije putem tomosa, potvrđenog od strane Vaseljenske Patrijaršije. 

Vlaški vojvoda Radu IV Veliki je imanovao Đorđa-Maksima Brankovića za vladiku Ugro-Vlaške, u periodu od 1507-1512. Nekoliko godina kasnije, 1507. godine, uz pomoć vladike Maksima, u Trgovište dolazi jeromonah Makarije, srpski štampar iz poznate Cetinjske štamparije. Tokom njegovog boravka u Vlaškoj, od 1507-1512. godine su u Trgovištu štampane prve rumunske knjige. Verzija ćiriličnog pisma korišćena je u Besarabiji /deo Moldavije/ i zadržala se u upotrebi do tridesetih godina 20. veka, a taj stariji oblik je nešto drugačiji od ćiriličnog pisma koje je korišćeno u Moldavskoj Autonomnoj Sovjetskoj Socijalističkoj Republici – 1924-1940., odnosno koje se koristilo do 1989. godine u Sovjetskoj Republici Moldaviji /1940-1989/, kada deo tamošnjeg rumunizovanog srpskog stanovništva prelazi na rumunsku verziju latiničnog pisma. Srpski karakter Rumunije i Moldavije je nasilno ugušen 1859. godine stvaranjem Rumunije od dve dunavske kneževine – samostalne srpske države Knjaževstva Vlaškog i Moldavskog. Iako je romanizacija Srba Vlaške, Moldavije i Erdelja – Transilavnije počela znatno ranije, stvaranje Rumunije od strane zapadnih sila u Parizu je definitivno državnom politikom i diplomatijom nove države pod vlasti Nemaca dokrajčilo srpski karakter ovih pokrajina /i 27. decembra 1860. godine je doneta carska odluka o ukidanju Vojvodstva Srbije/. Centar akademske reči

Kao i njihovi sunarodnici južno od Save i Dunava, Srbi u jugoistočnom delu Panonske nizije tokom druge polovine 9. veka primaju hrišćanstvo preko Vizantije. Vizantija je u srednjem veku Rumunima ponudila svoj glavni politički, kulturni i religiozni model upravljanja, većinom posredstvom i uticajima kulture balkanskih Slovena. Rumunski istoričari tvrde da je hrišćanstvo dospelu među Rumune pre dolaska Slovena, ali prihvataju da je priklanjanje Rumuna Istočnoj, a ne Zapadnoj crkvi ostvareno upravo pod uticajem Slovena, slovenskom liturgijom, bogosluženjem i pismom. Stvaranje duhovnog jedinstva srpskog naroda severno i južno od Dunava i Save, zasnovanog na tradicijama Srpske pravoslavne crkve, imalo je presudan značaj za njegov opstanak na ovim prostorima. U srednjem veku su Vlasi i Moldavci bili pripadnici i članovi srpskih plemena, a njihove vladajuće dinastije su takođe bile srpske. Malo je poznato da je pravoslavna crkva, kojoj su pripadali građani Vlaške, bila pod upravo Srpske pravoslavne crkve sve do 19. veka.

Rumunska istoriografija je trenutno u fazi neophodnih kritičkih revizija. Nekoliko suprostavljenih teorija se pojavljuju u utvđivanju porekla Rumuna kao objašnjenju porekla savremenih Rumuna, iako stalno jezičko i geoistorijsko istraživanje pretpostavlja njihovo određivanje za sjedinjenu glavnu etničku grupaciju na područjima južnog i severnog toku Dunava. Neki istorijski izvori svedoče o tome da su Rumuni, pre rumunskog jezika koji je usvojen u nedavnoj istoriji, očigledno korististili azbuku – ćirilično pismo i govorili starosrpski jezik…. Po odredbama Pariske mirovne konferencije 1919. godine, 50000 Srba koji su živeli u oko 50 naselja graničnog područja istorijske Transilvanije – Erdelja /današnje zapadne Rumunije/ se našlo u okvirima granica Rumunije. Od 1830. do 1860. godine je ćirilično pismo omogućilo obliku mešovitog pisma, koje je bilo skup ćiriličnih i latinskih slova, sa namerom da kasnije postane glavno pismo u upotrebi. 1860. godine je zakonom usvojeno rumunsko pismo. Oko 1830. godine su mlađi predstavnici aristokratije Rumunije počeli oblačiti i sasvim prihvatili zapadni način oblačenja.

Tokom srednjeg veka su Rumuni živeli u tri posebne kneževine : Vlaškoj, Moldaviji i Transilvaniji. Vlaška i Moldavija su bile pod vrhovnom vlašću Otomanske imperije, dok je Transilvanije bila pod upravom Mađarske. 1475. godine je Stefan Veliki od Moldavije postigao privremenu pobedu nad Otomanskim carstvom, posle bitke u Vaslui. Međutim, Vlaška i Moldavija su postepeno, tokom 15. i 16. veka – Vlaška 1476. godine, a Moldavija 1514. godine, postale deo Otomanske imperije, čija vlast je potrajala nekoliko vekova. Kao vazalne države, sa obavezom plaćanja danka sultanu, imale su celokupnu unutrašnju autonomiju i spoljnu nezavisnost, koju su konačno izgubile u 18. veku. Jedan od najvećih mađarskih kraljeva, Matija Korvin, poznat u Rumuniji kao Matei Corvin, koji je vladao od 1458. do 1490. godine, je rođen u Transilvaniji. Njega su prisvajali Rumuni, jer mu je otac bio Rumun, Iancu de Hunedoara (Hunyadi János na mađarskom), kao i Mađari, po majci Mađarici. Kasnije, 1541. godine, posle Bitke na Mohaču, Transilvanija postaje multietnička kneževina, pod vrhovnom vlašću Otomanskog carstva. Michael Hrabri (na rumunskom Mihai Viteazul) je bio knež Vlaške (1593-1601), Transilvanije (1599-1600) i Moldavije (1600). Tokom njegove vlasti su sve tri kneževine obimno naselili Rumuni, koji su po prvi put bili pod jednom vlašću.

1775. godine je Habsburška monarhija pripojila severni deo Moldavije, Bukovinu, a Otomansko carstvo jugoistočni deo Budžak. 1812. godine je Rusko carstvo pripojilo istočnu polovinu, Basarabiju, koju je delimično vratila Pariskim mirom, posle Krimskog rata. Krajem 19. veka je Habsburška monarhija pripojila Transilvaniju u buduću Austrijsku imperiju. Tokom perioda dvojne monarhije Austro-Ugarske – 1867. do 1918. godine, Rumune u Transilvaniji je teško ugnjetavala politika mađarizacije mađarske vlade. Država Rumunija je nastala 1859. godine povezivanjem kneževina Moldavije i Vlaške. Današnji naziv Rumunije prvi put pominje transilvanijski saksonski istoričar Martin Felmer u 18. veku, a ponovo ga koristi 1816. godine Dimtrije Philippide, grčki istoričar nastanjen u Vlaškoj, u svom delu  History of Romania and Geography of Romania. Sredinom 19. veka se naziv Dakija često upotrebljava za određivanje entiteta koji podrazumevamo Rumunijom, tj. celokupne teritorije koju naseljavaju Rumuni. Odrednica Dakija je sredinom 19. veka najčešće određivala područje koje danas čini Rumunija, odnosno celokupnu teritoriju koju naseljavaju Rumuni. Svojim bliskim vezama, izdanja kao što su Dacia literară (Literary Dacia), Magazin istoric pentru Dacia (Historical magazine for Dacia) i Dacia viitoare (Future Dacia) dalje objašnjavaju čitav program nacionalne politike. Čak i nešto kasnije, kada je naziv Rumunija zvanično usvojen kao odrednica za malu Rumuniju, proisteklu iz spajanja Vlaške i Moldavije 1859. godine, ime Dakija se i dalje koristi za celokupni nacionalni prostor Rumuna, buduće Velike Rumunije. Skup sinteza u delu istoričara A. D. Xenopola pod nazivom The History of the Romanians in Dacia Traiana (1888-1893), predstavlja direktnu vezu između drevne Dakije i savremene rumunske nacije. Rumuniju je u Prvom svetskom ratu okupirao Sovjetski Savez, a 1947. godine je postala komunistička država. Vladavina komunizma u Rumuniji je završena 1989. godine. Rumunija je razvila bliske veze sa Zapadnom Evropom i 2004. godine se priključila NATO-u.

Od leve obale donjeg toka Dunava do severnih karpatskih palnina se danas prostiru dve romanske nacije – Rumuni i Moldavci, koji su pokršteni na srpskom jeziku. Na osnovu antičkih spisa i srednjovekovnih jezičkih podataka o Moldaviji i Rumuniji, evidentno je da su nacije u ovim državama stvorene od Srba – Slovena, državnim inžinjeringom rimokatoličke i protestantske crkve, Habsburške Monarhije – Austrije, Nemačke, Francuske, Londona… pomoću čega je stanovništvo Rumunije i Moldavije svrstano u romansku grupu naroda. Stvaranje “rumunske“ i „moldavske“ nacije je uslovljeno promenom srbskog jezika u stvorenu jezičku mešavinu sa latinskim, koja je nametnuta, uz prikrivanje antičkih i srednjovekovnih dokumenata koji potvrđuju da su njeni stanovnici slovenski Dačani ili dački „Sloveni“. Slovenski – srpski koreni današnje Rumunije nisu više tajna bilo kom ozbiljnom istoričaru, ali su još uvek dobro prikriveni preimenovanjem naziva mesta i istorijskih ličnosti, kao i prethodnim nametanjem latiničnog pisma. Vremenom je stvoreno nekoliko suprostavljenih pretpostavki o korenima i poreklu savremenih Rumuna, iako stalna jezička i geo-istorijska istraživanja pokušavaju da ukažu na činjenicu da su se Rumuni kao glavna etnička grupa, spojili sa drevnim narodima južnog i severnog Dunava. Neki izvori ističu da su „Rumuni“, dok im nije tek u novijoj istoriji nametnut „rumunski“ jezik, očigledno pisali azbuku i govorili starosrbski jezik.….Po odredbama Pariske mirovne konferencije, 1919. godine, se oko 50000 Srba, koji su živeli u oko 50-tak sela na graničnom području istorijske Transilvanije – Erdelja/današnje zapadne Rumunije/, našlo u okvirima granica Rumunije.

Da bi razlikovali Rumune od drugih romanskih naroda Balkana – Cincara, Megleno-Rumuna i Istro-Rumuna, ponekad se koristi izraz Dačko-rumunski za one koji govore standardni rumunski jezik i žive na teritoriji drevne Dakije (koja danas obuhvata većinu Rumunije i Moldavije), mada u centralnoj Srbiji, koja je bila deo drevne Mezije, žive neki Dačanski Rumuni. U engleskom jeziku se Rumuni obično nazivaju Rumunima, Romunima ili Roumunima, osim u nekim istorijskim dokumentima, gde ih nazivaju Romejima ili Vlasima. Vlah je izraz slovenskog poreka, verovatno pozajmljen od nemačkog izraza Walha, koji se upotrebljavao kao oznaka naroda jugoistočne Evrope, romanske govorne grupe jezika – Rumuna, Cincara, Megleno-Rumuna i Istro-Rumuna. Po nekim izvorima je vlah prastari zbirni naziv za ljude brda, gora i planina, koji su verovali da ih štiti bog Vls (Veles ili Volos kod Rasa). Vlahe – Aromune – Cincare generalno identifikuju za urođeničko pre-slovensko stanovništvo dačkog i tračkog porekla. Veles je inače zaštitnik polja, pašnjaka, šuma, domaćih i divljih životinja i radi se o predhrišćanskom starosrbskom bogu prilično poznatom, da je čak i država Vels po njemu dobila ime. Dok se u istorijskim izvorima izraz vlah upotrebljavao za sve narode Balkana koji su govorili jednim – starosrpkim jezikom /praktično naslednicima romanizovanih Ilira, Tračana i Dačana/, danas se ovaj izraz retko upotrebljava kao odrednica za Rumune, već označava druge istočno-romanske narode koji žive izvan Rumunije. Rasi su pravi naziv za Ruse.

Na Rumune je značajno uticala rumunska pravoslavna crkva i njeni kanoni, koji u odnosima ističu krotkost, poniznost, ljubav i praštanje, čime istinski predstavljaju Rumuniju najreligioznijom zemljom Evrope. Religiju u Rumuniji čini 86.7% rumunskih pravoslavaca, 4.7% rimokatolika i 3.7% protestanata. Gradnja pravoslavnih crkava u Rumuniji nije imala samo verske namene, već je predstavljala način da Rumuni očuvaju svoj identitet i jedinstvo kulture i jezika pred islamskim i katoličkim pritiscima i uticajima, koji su kroz istoriju pokušavali da obuhvate rumunski identitet.

Autor: Isfan Marius

Rumuni tradicionalno pružaju toplu dobrodošlicu i žele da pomognu i rade kod drugih /na imanjima, građevini i slično/. Rumuni po svojoj prirodi vole zabavu, prijatni su i topli domaćini, veseli i imaju urođeni smisao za humor.

Rumunija ima 21,698,181 stanovnika, od kojih su 89.5% Rumuni, 5.6% Mađari i 2.47% Romi.

U Rumuniji se govori rumunski jezik, koji spada u grupu romanskih jezika. Donekle se govori mađarski i nemački u Transilvaniji i u graničnim podrucjima, dok engleski, francuski i nemacki govore svi koji se bave turizmom. Većina Rumuna koji žive u gradovima mogu da razgovaraju i komuniciraju na engleskom, francuskom ili nemačkom. U manjim mestima i selima mlađi stanonici i deca obično govore strane jezike. Oko 80% Rumuna govori jedan strani jezik, oko 25% Rumuna govori bar dva strana jezika, dok oko 4% stanovnika Rumunije govori 3 ili više stranih jezika.

SHARE IT: