Konjic Bosna i Hercegovina
Konjic predstavlja jedan od bisera Bosne i Hercegovine, upravo zbog bogate prirode koja ga u potpunosti okružuje. Reka Neretva teče kroz sam centar grada Konjica, dok veličanstvena planina Prenj dominira u pozadini. Stari deo grada Konjica je veoma lep za šetnju, kao i centar grada, iz koga se u svakom pravcu pruža živopisan pogled na okolinu i Neretvu. Glavna ulica u Konjicu je često zatvorena za saobraćaj i tada je prepuna šetačima ili posetiocima znamenitosti i brojnih kafića, tako i prodavcima koji prodaju svoju robu na pijaci pored reke. Konjičani su veoma prijatni i srdačni i jednostavno i neposredno odgovaraju na pitanja posetilaca ili se upuštaju u neobavezan razgovor.
Od početka 1900. godine Konjic je poznat po drvorezbarstvu, koje je, posle austrougarskog osvajanja procvetalo kao plodonosan zanat početkom 20. veka. Pre Prvog svetskog rata u Konjicu je bilo tuce drvorezbarskih radnji, koje su prodavale svoj rezbareni nameštaj širom Austrougarske i dalje. Svaka drvorezbarska radnja Konjica je imala specifičnu rezbariju, koja se nasleđivala generacijama sa kolena na koleno i tako se poštovala i očuvala do danas ova veoma cenjena tradicija. Porodica Nikšić iz Konjica je jedna od nekoliko preostalih srpskih porodica koje su čuvari ove tradicije, tako da se danas njihova izvanredna dela ručnog rada mogu pronaći u dve radnje u Konjicu, Braća Nikšić i Rukotvorine. Ove zanimljive drvorezbarene rukotvorine se uglavnom rade od drveta oraha, trešnje i javora, od kojih se većina radi po porudžbini i želji kupaca.
Jedna od znamenitosti Konjica je Stari most, izgrađen 1682. godine, u vreme sultana Mehmeda IV, kao poslednja velika osmanska građevina u BiH, koju je sagradio Haseči Ali-aga iz Blagaja. Stari most u Konjicu smatraju tačkom gde se Hercegovina spaja sa Bosnom, a uz mostarski Stari most i most Mehmed-paše Sokolovića u Višegradu, jedna je od najlepših građevina iz turskog doba. Nemački okupatori su srušili most u Konjicu 3. marta 1945. godine, prilikom povlačenja iz Konjica, posle čega je na istom mestu bio drveni, pa betonsko- čelični, a 2009. godine ga je turska firma ER-BU, obnovila u originalnom obliku. Nakon obnove je otvaranje čuvenog, Starog kamenog mosta sa šest lukova svečano obeležno 16. juna 2009. godine, na dan Opštine Konjic. Samom činu je prisustvovao i tadašnji turski predsednik Redžep Tajip Erdogan, što još više ističe značaj ovog događaja. Most u Konjicu se od 2003. godine nalazi na listi nacionalnih spomenika Bosne i Hercegovine.
Česta asocijacija na Konjic jeste i Bitka na Neretvi, koja se dogodila u Drugom svetskom ratu, 1943. godine, u blizini Konjica, u dolini reke Neretve, a vođena je između Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije i sila Osovine. Serija bitaka u periodu od februara do marta, poznata pod zajedničkim nazivom Bitka na Neretvi, ili kao i “bitka za ranjenike”, predstavljala je vojni, ali i težak politički poraz okupatora. Ova bitka je istorijski bila izuzetno značajna, pa je 1969. godine prema istinitim događajima snimljen istoimeni film.
Duboko u utrobi planine Prenj, zauzimajući površinu veću od 3.000 metara kvadratnih, nalazi se savremeni bunker koji predstavlja tajni podzemni vojni objekat, koji su Titovi partizani u bosansko-hercegovačkim planinama probijali i dubili punih 26 godina, po nalogu nekadašnjeg jugoslovenskog predsednika Josipa Broza Tita. Podzemni bunker ARK u Konjicu, vojnog naziva “D-O”, bivša Jugoslovenska narodna armija (JNA) gradila je od 1953. do 1979. godine. Bunker ARK je bio izgrađen kako bi služio kao sigurno utočište maršalu i njegovoj sviti u slučaju izbijanja Trećeg svetskog rata, nuklearnog prepucavanja istočnog i zapadnog bloka, u kome bi, prema mračnim scenarijima, Jugoslavija bila kolateralna šteta. Za izgradnju ovog podzemnog zdanja, koje omogućava da 350 ljudi normalno živi u utrobi Zemlje neograničeno vreme, uloženo je 4,5 milijardi američkih dolara. Objekat se sastoji od tri dela i otporan je na nuklearni udar od 25 kilotona, bez ikakvih posledica po lica koja borave u njemu. Tri spoljne kuće, koje liče na veće vikendice, samo su kamuflaža za ulaze u tri tunela koji vode u unutrašnji zaštićeni deo, koji se sastoji od 12 velikih blokova. Posebna klima omogućava da temperatura u objektu uvijek iznosi 22 stepena Celzijusa, uz konstantnu vlažnost od 65-71 promila, a sve to je, naravno, kontrolisano i dozirano pomoću moćnih klima uređaja. Bunker ima svoj vodovod, agregat, filtere za vazduh i sve ostalo potrebno za život 200 metara ispod zemlje. Radio-relejni centri koji su bili smešteni na okolnim vrhovima Kiser i Zlatar služili su kao veza bunkera sa ostatkom sveta. Maksimalni smeštajni kapacitet je 350 ljudi, koji istovremeno imaju uslove za nesmetan život i rad bez kontakta sa površinom i najmanje štednje u bilo kom segmentu mogu živeti 14 dana, u preko 100 malih spavaćih soba, kancelarija, konferencijskim salama opremljenim jednostavnim nameštajem i obaveznim Titovim portretom. Posebno zanimljiv deo je Predsednički blok, koji je bio namenjen za smeštaj porodice Broz i potpuno je netaknut duži niz godina. Bunker u Konjicu obuhvata objekat u objektu, dodatno zaštićen i uređen na 170 metara pod zemljom. Tapete na zidovima, etisoni i prateća oprema, jasno govore da se radi o prvoj klasi objekta “ARK”. U Predsedničkom bloku se nalaze sale za sastanke, spavaća soba sa bračnim krevetom (na kojem su još uvek najloni), moderno kupatilo i radna soba. Niz indentičnih soba, opremljenih krevetom, radnim stolom i sredstvima veze bile su rezervisane za ličnu predsednikovu pratnju. Kuvarima u kuhinji Predsedničkog bloka je bila na raspolaganju najsavremenija oprema za korišćenje, u to doba, a za jelo je korišćen srebrni pribor. Postojeći sanitarni blok predstavljao je pravu bolnicu u malom, sa operacionom salom i rendgen aparatima koji su obezbeđivali i obavljanje najtežih lekarskih intervencija.
Tokom 20. veka struktura stanovništva u Konjicu bila je raznolika, a tadašnje stanovništvo činili su, uglavnom, muslimani, Hrvati i Srbi. Međutim, atentat na Franca Ferdinanda u Sarajevu 1914. godine, doveo je do porasta nacionalizma na prostoru cele Bosne i Hercegovine i u opštini Konjic. To je dovelo do ugrožavanja opstanka srpskog naroda na ovom području i nasilne promene strukture stanovništva tokom Prvog i Drugog svetskog rata. Pre 1992. godine na području opštine Konjic živelo je oko 7.000 Srba, a nakon nemilih događaja devedesetih godina, taj broj se drastično smanjio.
Zulfikar Zuko Džumhur je bio srpski pisac, slikar, novinar i karikaturista Politike, dvostruki predsednik ULUS-a. Zuko Džumhur je radio na scenariju za Avala Film sa Ratkom Draževićem, a kao slikar je realizovao neke poslove za državu. Neki od njegovih radova su Aerodrom Beograd, obnova Skadarlije i scenografije za neka beogradska pozorišta. Zuko Džumhur je bio član Udruženja pisaca Srbije, nagrađivan Kočićevom nagradom, Oktobarskom nagradom i nagradom Pjera Križanića, kao i drugim priznanjima. Studirao je na Akademiji umetnosti u Beogradu, u klasi profesora Nedeljka Gvozdenovića, čiji atelje u Kolarčevoj Zadužbini je nasledio, a koji je zadužbini vratila njegova ćerka Donizada Džumhur Milatović. Supruga Zuka Džumhura, Vezira Pelivanović Džumhur je bila iz stare bogate srpsko-goranske porodice Pelivanović, čiji je otac Malić Pelivanović bio član srpske Skupštine, rehabulitovan 2013. godine. Kumovi na njihovoj svadbi su bili pisac Ivo Andrić i karikaturista i slikar Pjer Križanić. Zanimljivo je da je otac Zuka Džumhura, Abduselam Džumhur bio osuđen zbog velikosrpskih ideja i odslužio svoju kaznu u Aradu, gde je preležao boginje. Po izlasku iz zatvora je proteran iz Bosne i Hercegovine, pre ubistva Franca Ferdinanda. Bio je član Mlade Bosne. Zuko Džumhur je umro u Herceg Novom 29. novembra 1989. godine i sahranjen u svom rodnom gradu Konjicu.
Može se reći da središte turističke ponude Konjica upravo predstavlja Boračko jezero i dolina Glavatičevo. Oko Borackog, delimično glečerskog jezera, nalaze se bungalovi, hotel i kamp. Većina aktivnosti u prirodi kreće odavde: planinarenje, kampovanje, rafting, seoski turizam, vožnja kajaka ili kanua, planinski biciklizam, pa čak i paraglajding.
